20 Μαΐου, 2016
Η σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας από την Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. ψηφίσθηκε στις 9/12/1948 (ψήφισμα 260 (ΙΙΙ)) και αποτελείται από 19 άρθρα.
1ο άρθρο: Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιώνουν ότι η γενοκτονία, συντελούμενη είτε εν καιρώ
ειρήνης, είτε εν καιρώ πολέμου, είναι έγκλημα διεθνούς δικαίου, και αναλαμβάνουν
την υποχρέωση να προλαμβάνουν και να τιμωρούν.
2ο άρθρο: Στην παρούσα Σύμβαση, γενοκτονία συνιστά οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις
που διαπράττονται με πρόθεση την καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής,
εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ως ακολούθως:
α. Θανάτωση μελών της ομάδας.
β. Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης μελών της ομάδας.
γ. Σκόπιμη επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής ικανών να επιφέρουν την φυσική
καταστροφή της, εν όλω ή εν μέρει.
δ. Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της
Ομάδας.
ε. Μεταφορά, με βία, παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
3ο άρθρο: Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις θα τιμωρούνται:
α. Γενοκτονία
β. Συνωμοσία προς τέλεση γενοκτονίας
γ. Άμεση ή Έμμεση υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας
δ. Απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας
ε. Συμμετοχή σε γενοκτονία.
4ο άρθρο: Τα άτομα που διαπράττουν γενοκτονία ή οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που
απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης,
δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες .
5ο άρθρο: Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα αναφερόμενα στο άρθρο 3,
ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά.
Συνήθως η γενοκτονία των Ποντίων προσδιορίζεται στο χρονικό διάστημα 1916 – 1923 με τον αριθμό των θυμάτων να ανέρχεται σε 353.000 νεκρούς. Είναι γνωστό όμως από την παράδοση που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας, από προφορικές διηγήσεις ή βιωματικά γεγονότα που μας μετέφεραν, ότι η γενοκτονία σχεδιάστηκε από το λεγόμενο «Κίνημα των Νεοτούρκων» ή αλλιώς «Νεοτουρκικό Κομιτάτο –ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΟΔΟΣ» από την ίδρυσή του το 1889 έως και την εδραίωσή του το 1908, όταν ήλθε στο προσκήνιο αναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα ηνία της διακυβέρνησης της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
«Στα 1908 ξέσπασε η επανάσταση των Νεοτούρκων και άρχισε να γράφεται η πιο μεγάλη τραγωδία του Πόντου- τελευταία φάση- αλλά με ένα τρόπο παράξενο ,γιορταστικό, έτσι που κανείς δεν κατάλαβε το τι γινόταν. Οι νέες ιδέες που κήρυξαν οι επαναστάτες πετάχτηκαν σαν ένα πολύχρωμο βεγγαλικό που θάμπωσε όλο τον κόσμο αλλά και τους Ρωμιούς, χωρίς να υποψιαστούν ότι θα έπεφτε στο δικό τους σπιτικό και θα το ρήμαζε.
…Χαρά και αγαλλίαση συγκλόνιζε όλη την Τουρκιά απ’ άκρη σ’ άκρη, διαδηλώσεις, μουσική, φανφάρες κι αγκαλιάσματα ανάμεσα σε Τούρκους και Ρωμιούς, Αρμένηδες, Εβραίους και Τσερκέζους…
…. Με πολύ μεγάλη ικανοποίηση έβλεπε και η Ευρώπη την αλλαγή….
Έτσι ήταν η βιτρίνα. Από πίσω, όμως, οι πρωταγωνιστές της φαντασμαγορίας ακόνιζαν τα μαχαίρια και κατάστρωναν το πρόγραμμα του αφανισμού της Χριστιανοσύνης που το Κομιτάτο των Νεοτούρκων «Ένωσις και Πρόοδος» ανάλαβε να βάλει σε εφαρμογή, προσεκτικά, μεθοδικά, με σύστημα και πίστη. …να κατηχήσουν τον λαό… και η κατήχηση αυτή γινόταν μυστικά και ήταν καλοπρόσδεχτη από ένα μεγάλο μέρος του τούρκικου λαού που, άλλωστε, δεν ένιωθε αλλιώτικα την λευτεριά παρά μονάχα σαν δικαίωμα να σφάζει τον γκιαούρη, όπως γινότανε παλιά κι όπως συμβούλευε το ιερό Κοράνι. Οι Ρωμιοί δεν μπαίναν σε υποψία για όλα αυτά, κι άρχισαν μόνο κάτι να καταλαβαίνουν όταν, ύστερα από τα βεγγαλικά- ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότης- ακούστηκε ένα καινούργιο σύνθημα παράτονο: «Η Τουρκία για τους Τούρκους»
Αυτά γράφει ο Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ», ο οποίος έζησε τα γεγονότα. Και στην συνέχεια αναφέρει ότι αφού ξεκίνησαν από «μαλακά» μέτρα του οικονομικού ξαφρίσματος των Χριστιανών, αφού εφάρμοσαν το μποϊκοτάζ σε κάθε τι χριστιανικό, άφηναν τα υπόλοιπα γι αργότερα.
Είναι τα ίδια μέτρα που αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Σμύρνης και Εθνομάρτυρας Χρυσόστομος στις επιστολές του προς το Πατριαρχείο, που εφαρμόσθηκαν για την ταπείνωση και εξαφάνιση των ηγετών και προκρίτων των Χριστιανών, πρώτα και ύστερα του υπόλοιπου λαού.
Και δεν αμφισβητείται ως γεγονός και χρόνος έναρξης των προγραφών κατά των Χριστιανών του Πόντου, αφού η οικογένειά μου έχει βιωματική, κακή, ανάμνηση του συγκεκριμένου έτους 1908. Τότε αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τον Πόντο, την Μούντα, ορεινό χωριό που απέχει 14 χιλιόμετρα από την Τραπεζούντα, και να μετοικήσει στο Βατούμ και στην συνέχεια να εγκατασταθεί στο Σοχούμ της Γεωργίας, με σκοπό όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες να φθάσει στο ελεύθερο Ελληνικό Κράτος.
Βέβαια είναι γνωστό ότι η «επιστημονική» μεθόδευση που σχεδιάστηκε το 1911, άρχισε να υλοποιείται με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την καθοδήγηση των Γερμανών, οι οποίοι χρησιμοποίησαν σαν «πειραματικό εργαστήριο» την Τουρκία, ώστε ο Χίτλερ την αποκτηθείσα «εμπειρία» να την χρησιμοποιήσει στην γενοκτονία των Εβραίων.
Την άποψη αυτή ενισχύει και η αλληλογραφία του Εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Σμύρνης Χρυσοστόμου με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που έχει εκδώσει σε τρίτομο έργο το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας το 2000. Εκεί ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι οι σφαγές-εξορίες-εκτοπίσεις-τάγματα εργασίας- εξαναγκασμός σε εγκατάλειψη των πατρογονικών εστιών, δεν ήταν αποτέλεσμα εκδικητικής αντίδρασης λόγω των Βαλκανικών Πολέμων ή των βιαιοπραγιών του Ελληνικού Στρατού κατοχής του 1919-1922, όπως ισχυρίζεται η Τουρκική πλευρά και οι συνήγοροί της. Αλλά από την εγκατάσταση του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου το 1910 στην Σμύρνη, άρχισε η μεθοδευμένη δίωξη των Ελλήνων, αρχίζοντας από τις κεφαλές(…πατάξωμεν τον ποιμένα…). Και αυτά που γράφει ο μαχητικός και ηρωικός αυτός ηγέτης έχουν ισχύ για όλη την επικράτεια της Μικράς Ασίας όπου υπήρχε Ελληνική Κοινότητα.
Με την εγκατάσταση του Εθνομάρτυρα τον κατηγόρησαν, ψευδώς, ότι ύψωσε την γαλανόλευκη στην εορτή του Βασιλέως Γεωργίου και για τον λόγο αυτό στην αρχή του απαγόρευσαν να συμμετέχει στο Νομαρχιακό Συμβούλιο και στη συνέχεια διατάχθηκε να μην έχουν δικαίωμα διεκδίκησης των δικαίων του κάθε Έλληνα. Ακολούθησε το μποϊκοτάζ των Ελληνικών Επιχειρήσεων και Καταστημάτων, η απαγόρευση των μουσουλμάνων να εργάζονται στις επιχειρήσεις και τους αγρούς των Χριστιανών και τέλος, από το 1912, οι φόνοι και ατιμώσεις των Χριστιανών και των οικογενειών των. Μετά το 1914 πυκνώνουν τα κρούσματα και αρχίζουν στην συνέχεια να παίρνουν την μορφή ομαδικών εκτελέσεων και εκτοπισμών.
Ο αμερικανός πρέσβης Μοργκεντάου έκανε έντονες παρατηρήσεις στον, πλέον αρμόδιο, υπουργό Εσωτερικών Ταλαάτ, σχετικά με τις διώξεις των Ελλήνων, το πρώτο εξάμηνο του 1914, πήρε την απάντηση : «…το Οθωμανικό κράτος μίκραινε τόσο ώστε κοντεύει να εξαφανισθεί. Για να διατηρήσουμε όσα εδάφη απέμειναν πρέπει να απαλλαγούμε από τους ξένους λαούς. Η Τουρκία στους Τούρκους». Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου του Κομιτάτου των Νεοτούρκων δίδει και την ακόλουθη, μεταξύ πολλών άλλων, διαταγή (ο Ταλαάτ, ως υπουργός Εσωτερικών):
« Είναι επείγον για πολιτικούς λόγους οι Έλληνες κάτοικοι των ακτών της Μικράς Ασίας (λες και άφησαν ήσυχους αυτούς που κατοικούσαν στα ενδότερα) να αναγκαστούν να εκκενώσουν τα χωριά τους, για να εγκατασταθούν στα βιλαέτια του Ερζερούμ και της Χαλδίας. Εάν αρνηθούν παρακαλώ να δώσετε προφορικές οδηγίες στους αδελφούς μουσουλμάνους, με σκοπό να αναγκάσουν τους Έλληνες, με κάθε είδους πράξεις, να εκπατρισθούν με τη θέλησή τους. Μη ξεχάσετε, σε αυτήν την περίπτωση, να πάρετε από τους μετανάστες πιστοποιητικά ότι εγκαταλείπουν τις εστίες τους με τη δική τους πρωτοβουλία». Βέβαια ανάλογες και πιο σκληρές και ωμές διαταγές έδωσε αργότερα ο Κεμάλ χρησιμοποιώντας τον αδίστακτο Τοπάλ Οσμάν για την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου, τον οποίο βοηθούσε ο αντισυνταγματάρχης Ντελί Χαλίτ (πρώην στέλεχος της «Ειδικής Οργάνωσης») τον οποίο όρισε «Διοικητή των Εθνικών Δυνάμεων για την Τραπεζούντα και τα περίχωρά της». Για να αποφύγουν την κατακραυγή της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και τις πιέσεις που ασκούνταν στην τουρκική κυβέρνηση και για να μην ξοδεύουν πυρομαχικά εφάρμοσαν την χρυσή ιδέα των Ταγμάτων Εργασίας, δηλαδή την μέθοδο του, λεγόμενου, λευκού θανάτου.. Έτσι είχαν οικονομία πυρομαχικών, ιδιοποίηση-κατάσχεση περιουσιών και εκτέλεση δωρεάν δημοσίων έργων, πριν οι εκτοπιζόμενοι Έλληνες υποκύψουν στις ταλαιπωρίες, στο ψύχος, την πείνα και τις ασθένειες. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία διασωθέντα του Χατζηγιώργη Δημητριάδου, από την Τρίπολη του Πόντου :
«…στις 8 Νοεμβρίου 1916 ανακοινώθηκε το φιρμάνι και ίσαμε τις 16 έπρεπε όλος ο πληθυσμός της Τρίπολης να έχει εγκαταλείψει σπίτια, χωράφια, πλεούμενα. Κι ενώ φτιάχναμε τα πακέτα μας… στις 13 Νοεμβρίου όρμησε ξαφνικά μέσα στα σπίτια μας η χωροφυλακή και άρχισε να χτυπάει, να αρπάζει, να μακελεύει… ζαλωθήκαμε, λοιπόν, τα στρωσίδια, τους αρρώστους και τους γέρους μας, και ανοίχτηκε μπροστά μας ο ατέλειωτος δρόμος της δοκιμασίας…. Ο λευκός θάνατος, που είχανε τόσο καλά ετοιμάσει οι Τούρκοι, έπαιρνε καθημερινά δεκάδες χριστιανούς… Έμπαινε ο Μάρτης μήνας και από τις 13χιλιάδες που είχαμε ξεκινήσει, δε μέναμε πια παρά 800 αδύναμοι και ανίκανοι για κάθε δουλειά…». Πόσοι να έμειναν άραγε μετά τον Μάρτιο;
Βέβαια όσο περνούσε ο χρόνος, οι σφαγές, όλων των μορφών, περίσσευαν και αν δεν υπήρχε κατ αρχήν η επέλαση των Ρώσων και στην συνέχεια η μετακίνηση αρκετών Ελλήνων μαζί με την υποχώρηση του Ρωσικού στρατού, η περιοχή κυρίως της Τραπεζούντας θα θρηνούσε πολύ περισσότερα θύματα. Τους εναπομείναντες προστάτευε κατά κάποιο τρόπο η «παγωμάρα» των Τούρκων στους οποίους επανήλθε η διοίκηση της περιοχής, αλλά και η συνετή συμπεριφορά των Τραπεζούντιων με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Χρύσανθο που προστάτεψαν τους μουσουλμάνους κατά την Ρωσική κατοχή της περιοχής. Επίσης σημαντικό ρόλο στην προστασία των Ελλήνων είχε και το αντάρτικο, κυρίως της Σάντας. Έτσι οι καταμετρημένες από τους καταλόγους του Πατριαρχείου, που είναι και οι πιο συντηρητικοί, απώλειες ζωής ανήλθαν στο αριθμό που αναφέραμε των 353.000. Πόσες όμως είναι οι ζωές που χάθηκαν των άτυχων κοριτσιών και γυναικών που είχαν την «ατυχία» της ομορφιάς και σύρθηκαν στα ανήλια χαρέμια και στα σκλαβοπάζαρα, όπου εδολοφονείτο η αξιοπρέπεια και η τιμή των και πολλές φορές σέρνονταν ως υποζύγια των βάρβαρων κυρίων των;
Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
Αυτή την μνήμη θα πρέπει να κρατήσουμε πρώτα ΟΛΟΙ οι Έλληνες, ώστε στη συνέχεια να ζητήσουμε από τους άλλους Λαούς να αναγνωρίσουν την Γενοκτονία και να απαιτήσουμε να κάνει το ίδιο και η Τουρκία, και να ζητήσει, την οφειλόμενη στους νεκρούς, συγγνώμη. Όχι για να ταΐσουμε το εγώ μας, αλλά για να συνειδητοποιήσει την αισχύνη και το αποτρόπαιον της πράξης ώστε να μην ζήσει η Ανθρωπότητα. παρόμοιο απάνθρωπο γεγονός.
Γιατί η Τουρκία δεν σταμάτησε στο 1922. Συνέχισε την γενοκτονία του Γένους μας, το 1941-42, το 1955 με τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη αλλά και το 1963. Και όταν της δόθηκε πάλι η ευκαιρία προέβη στην γενοκτονία των Κυπρίων αδελφών μας. Και θα το επιχειρήσει και πάλι όταν της δοθεί νέα ευκαιρία, αν δεν λάβουμε υπόψη μας τα διαδραματιζόμενα με τους Κούρδους. Και όλα αυτά σε γνώση των πολιτισμένων κρατών και με την ανοχή των, κάτω από το ξεδιάντροπο πέπλο των οικονομικών συμφερόντων.
Όμως δεν φανταζόμουν ποτέ και δεν μπορώ να πιστέψω σήμερα, ότι μπορεί να υπάρχει Έλληνας, που θα αμφισβητούσε το αδιαμφισβήτητο ΓΕΓΟΝΟΣ της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των Ποντίων, γεγονός που θεσμοθέτησε ΟΜΟΦΩΝΑ το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων. Το γεγονός ότι το Κεμαλικό καθεστώς και οι Νεότουρκοι μεθόδευσαν την εξόντωση και την εξαφάνιση των Χριστιανικών πληθυσμών της τουρκικής επικράτειας, όπου με επίσημα στοιχεία, πλέον, 1134 εκκλησίες λεηλατήθηκαν, 960 σχολεία καταστράφηκαν, 815 κοινότητες εξαφανίστηκαν, 353.000 ζωές Ελλήνων χάθηκαν από την περιοχή του Πόντου.
Την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχουν αναγνωρίσει:
Η Κυπριακή Βουλή καθιέρωσε την 19 Μαΐου ως ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (19/5/1994).
7 πολιτείες των Η.Π.Α. Αναγνώρισαν τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
19 Μαΐου 2002, Νέα Υόρκη
2 Σεπτεμβρίου 2002, Νιου Τζέρσεϊ
8 Δεκεμβρίου 2002, Κολούμπια
10 Ιανουαρίου 2003, Νότια Καρολίνα
3 Φεβρουαρίου 2003, Γεωργία
12 Δεκεμβρίου 2003, Πενσυλβανία
11 Μαΐου 2005, Κλήβελαντ
2008, Ρόουντ Άιλαντ
Η Διεθνής Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (IAGS, International Association of Genocide Scholars) αναγνώρισε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου(15/12/2007). Ποιος άραγε είναι αρμοδιότερος για τον χαρακτηρισμό και την αναγνώριση της Γενοκτονίας;
Η τοπική βουλή της Νότιας Αυστραλίας αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου(30/4/2009).
Το Σουηδικό κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της γενοκτονίας των Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων(11/5/2010).
Η Γερουσία της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, Αρμενίων και Ασσυρίων κατά την περίοδο 1915-1922(1/5/2013). Στις 12 Μαΐου 2013 η Βουλή της Νέας Νότιας Ουαλίας με πρόταση του πρωθυπουργού της πολιτείας Μπάρι Οφάρελ αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Η Αρμενία αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων και Ασσυρίων(24/3/2015) .
Την ιστορία της γενοκτονίας την έγραψαν με το αίμα τους οι παππούδες μας που είχαν Αρχές και Αξίες και δεν τσιγκουνεύτηκαν και την τελευταία ρανίδα του αίματός των για να τις υπερασπίσουν. Και την θυσία τους αυτή την άφησαν παρακαταθήκη σε μας τους απογόνους, για να μας διδάξουν πως πρέπει να αγωνιζόμαστε για τα Πιστεύω μας και πως πρέπει να θυσιαζόμαστε γι αυτά. Δεν έχουν ανάγκη οι παππούδες μας από την Μνήμη της Γενοκτονίας των, αυτοί έγραψαν τα ονόματά τους στις χρυσές σελίδες των Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδας. Εμείς έχουμε την ανάγκη και τα παιδιά μας να θυμόμαστε και να τους μνημονεύουμε για να τους έχουμε φωτεινούς Φάρους στο λασπωμένο και γλιστερό δρόμο της Εθνικής μας Πορείας, για να μην χάσουμε την ταυτότητά μας, να μην χάσουμε την Πίστη μας. Γιατί είναι σίγουρο ότι χωρίς αυτά είμαστε καταδικασμένοι σε αφανισμό αφού θα είμαστε εύκολη λεία αυτών που ορέγονται την πατρίδα μας και θα είμαστε λάφυρα στους εισβολείς της. Ναι. Ναι είναι επιβεβαιωμένο ιστορικά. Λαός που ξεχνά την ιστορία του, θα την ξαναζήσει. Λαός που δεν ξέρει την ιστορία του, χάνεται. Θα επιτρέψουμε στους ανιστόρητους, στους ημιμαθείς, στους κατεδαφιστές να μας παρασύρουν στην παγίδα τους; Μη γένοιτο. Για αυτό ο καθένας από το μετερίζι του με έργα και με λόγια ας βροντοφωνάξουμε:
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Κατηγορία: Ιστορικά - Αλησμόνητες Πατρίδες • Τα νέα της Εταιρείας